Eşim evlendiğimizden beri benimle birlikte olmak istemiyor. Aynı evde iki yabancı ev arkadaşı gibi yaşıyoruz. Anne olmayı çok istiyorum ama o benim bu isteğimle alay ediyor.

Eşim ile beş yıl önce tanışarak 6 ay içerisinde evlendik. Geç yaşta evlendim.45 yaşındayım. Eşimin ikinci evliliğiydi ve ilk evliliğinden 19 yaşında bir oğlu var. Kendisi ile evlenmeden önce ilk görüştüğümüz günden itibaren daha önce anneliği hiç tatmadığımı bu sebeple anne olmayı çok istediğimi açıkça söyledim. Bu konuda bana hep haklı olduğumu söyledi. Ancak evlendikten sonra balayından sonra benimle hiç birlikte olmak istemedi. Aynı evde iki yabancı ev arkadaşı gibi yaşıyoruz. Anne olmayı çok istiyorum ama o benim bu isteğimle alay ediyor. İlk zamanlar kendimde bir eksiklik olduğunu düşünerek bunalıma dahi girdim. Ancak daha sonra ilk evliliğinde 15 yıldan fazla bir süre eski eşi ile hiç birlikte olmadığını ve evliliğinin bu sebeple bittiğini öğrendim. Eşimin bu açığını kapatmak ve annelik duygumu tamamlamak maksadıyla evliliğimin ikinci yılında bankadan kredi çekerek bebek tedavisi oldum. Aylarca gördüğüm tedaviyi ve çektiğim eziyeti görerek hiç bir yorum yapmadı, son aşamasında doktorun karşısında bana bu tedaviyi kendi kafama göre olduğumu kendisinin bebek sahibi olmak gibi bir niyetinin olmadığını zaten bir çocuğunun olduğunu başka da çocuk istemediğini söyledi. Doktor da ben de şok olduk. Çünkü defalarca doktorun karşısına beraber gitmiştik. Ona nasıl davranacağımı nasıl iletişim kuracağımı bilemez hale geldim. Geçtiğimiz yıl Yardım almak maksadıyla psikoloğa gittim. Psikolog bana 2 aylık görüşmemizin sonunda "eşimin eşcinsel veya biseksüel olma ihtimalinin çok yüksek olduğunu bu tip insanların konumları gereği ve yalnız kalma korkusu taşıdıkları için toplumda bir yer edinmek için evlendiklerini hatta çocuk sahibi olduklarını bu şekilde erkekliklerini çevreye ispat ettiklerini, ama eşlik görevlerinin bu çocukla beraber sona erdiğini, sadece yalnızlık korkusunu yenmek maksadıyla evli kaldığını" söyledi. Bunları duymak beni hem mahvetti hem de eşime karşı hiç güvenim ve saygım kalmadı. Benimle sadece toplum önündeki saygınlığını sürdürmek maksadıyla evlenmiş olduğunu bilmek ona karşı her geçen gün hınç duymama ve kinlenmeme neden oluyor. Beni annelikten mahrum ettiğini bilmek kendisinden nefret etmeme sebep oluyor. Annelik hakkımı elimden aldığını düşünüyorum ve eşimden nefret ediyorum. Kendisi ile psikoloğun bana söylediklerini paylaşmadım ama birlikte olamamamız ile ilgili bir doktora gitmesini ve tedavi olmasını telkin ettiğimde çok sert tepkiler aldım. Son bir yıl içerisinde onun da bana karşı tarzı değişti. Bana sürekli küfürler ve hakaretler etmeye başladı. Her tartışmanın sonunda ağıza alınmadık küfürler ile hakaret ederek evden kovuyor. Bir de her kavgada bana sürekli "Yapmıyorum. Sana kocalık yapmak zorundamıyım." demesine tahammül edemiyorum. Artık dayanacak gücüm kalmadı. Boşanmayı düşünüyorum.